Als enig kind groeide ik op in een vrij burgerlijk gezin, wat ervoor zorgde dat ik aan de normen van een modelkind moest beantwoorden. Met als resultaat, dat mijn ware innerlijk niet werd aanvaard. De klassieke oplossing was de kostschool, waar ik ettelijke jaren van mijn leven heb doorgebracht, in een zoektocht naar mezelf.
Op school leerde ik nauwelijks, omdat mijn gedachten niet bij de les aanwezig waren, maar steeds afdwaalden naar een vogel of een boom op de speelplaats. Ik wist meer van het blad aan de boom dan van het blad in mijn schrift.
Ik voelde me alleen in een wereld waar ratio belangrijker was dan voelen en zocht een toevlucht bij mijn paard waar ik een intense relatie mee had. Naast paardrijden hield ik van muziek en dans, eindeloze wandelingen in de sneeuw, aan zee of in de bossen. Water was mijn element en zwemmen was thuiskomen bij mezelf.Ik droomde om ooit eens met dolfijnen te mogen zwemmen.
Het schrijven van gedichten en proza was mijn uitlaatklep. Het verlangen naar warmte en verbondenheid tussen mezelf en het universum werd een steeds terugkomend thema. Ik geloofde dat de toekomst mij een stap dichter zou brengen bij het volmaakte.
Achtereenvolgens werkte ik als bureelbediende, airhostess , redactrice; in de verkoop, in toerisme, in de modewereld. Avontuur, reizen.. Alle uitdagingen fascineerden me. Maar na vele reizen – en nog veel meer zoeken naar antwoorden – ontdekte ik dat hetgeen ik buiten mezelf zocht, diep in mij aanwezig was.
In 1979 kreeg ik een zoon. Dit was het begin van een grote reis naar het zoeken in mezelf. Mijn leven nam een andere wending. Tijdens zijn opvoeding, verdiepte ik mij in de levensvraag "Waarom leven wij". Leren van binnen naar buiten te leven, maar niet van buiten naar binnen. Wij spreken van ontwikkelen maar wikkelen ons steeds in.
De echte betekenis van het woord is de wikkels wegdoen om dieper in ons het hart te laten spreken en te luisteren naar onze innerlijk stem die nog zo weinig hoorbaar is.
Zoals de dichter Cowper het zo mooi weergaf :
Toen mijn zoon 18 maanden was, overleed mijn vader en begeleidde ik hem in zijn stervensproces. Door deze gebeurtenis werd ik me bewust van de onsterfelijkheid van de geest. Na deze twee hoogtepunten in mijn leven in combinatie met de wilskracht, die ik door de jaren heen had opgebouwd, koos ik toen voor een weg naar
Waarheid – Eenvoud – Liefde
Gedurende 10 jaar bestudeerde ik metafysica, de leer van theosofie en nam de levensdraad op. Ik koesterde de wens de meesters van Liefde en Wijsheid persoonlijk te leren kennen, wat dan ook gebeurde. Ik werd een brug tussen de meesters en de mensen en op een natuurlijk manier deed ik de PR voor hen, waardoor ik in directe relatie met hen stond. Mijn verscheidenheid van contacten zorgde ervoor dat ik ook hen met elkaar in verbinding bracht. Ik verbleef dan ook regelmatig in het gezelschap van deze Goddelijke wezens o.a Moeder Thérésa en Lame deer een bekend Noord-Indiaanse medicijnman die ik ontmoette in een Indianenreservaat waar ik een tijd verbleef, alsook Kitaro een japanse grootmeester in het bespelen van synthesizer waar ik een grote liefhebber van was.
Ik werd omringd door nog vele andere grote Indische yogameesters, van over heel de wereld. Zij waren mijn wegwijzers waar ik veel van leerde en zo zegenden zij mijn pad. Zij symboliseren de levensboom, het symbool van alle Liefde en Wijsheid. De wortels zijn hun hart, de kruin bevat hun kennis, en wij genieten van hun vruchten – tot we de verbinding met ons Zelf maken, en geboren worden in hun overkoepelend Licht, in Liefde en Wijsheid, de Geest van het Heelal.
Ik ontmoette Swamiji Ganapati Sachchidananda tijdens een concert met zijn synthesizer dat hij gaf. Na de voorstelling toonde ik Swamiji een foto van een dolfijn in de oceaan. Hij werd geraakt door de schoonheid van dit wezen en legde een bloemblaadje in mijn hand, waaruit hij een gouden medaillon materialiseerde met aan de ene kant het AUM symbool en aan de andere kant het teken van Neptunus. (als het ware een voorbode voor wat zich later ontvouwde)
Swami zegt over de materialisaties van voorwerpen. "Ze zijn als snoepjes maar ze schenken geen verlossing. Denk niet dat er een wonder gaat gebeuren; het heeft wel waarde als beschermende goddelijke energie en geeft bescherming aan de drager ervan."
Toen ik de filmregisseur Armando Acosta leerde kennen en ik hoorde dat hij een film met dolfijnen aan het voorbereiden was, laaide het oude vuur weer op en kwam alles in een stroomversnelling. In 1969 had ik mij immers al in een dolfinarium aangemeld; er was daar een vacature voor "Trainster van dolfijnen". Dit leek mij een ideale baan. Toch moest ik nog 20 jaar wachten op mijn eerste ontmoeting met hen.
Tijdens een yoga – congres in 1984, ontmoette ik in Zinal Zwitserland Mataji Indra Devi: "The first lady of yoga". Indra Devi was de eerste die de yoga naar het westen bracht, waarmee ze aan de wieg stond van het veelzijdige yogaleven in onze contreien. Haar boek "yoga voor het westen" was het eerste boek over yoga dat toen werd vertaald in het Nederlands. Op een wonderlijke wijze zijn er veel raakpunten tussen het leven van Mataji Indra Devi en mezelf. Mataji werd op mijn weg gezet om mijn wonden te zalven, mijn vertrouwen in mezelf te vinden en vooral mijn hart te volgen.
Indra Devi behoort echter tot de zeldzame stervelingen die levende toonbeelden van Yoga zijn geworden. In haar blik, in woord en gebaar legt ze de getuigenis af van het inzicht dat yogahoudingen niet het begin, noch het einde van yoga zijn. Yoga, is volgens haar meer kwaliteit dan kwantiteit, minder techniek dan relatie. Yoga is "relatie met het diepste in jezelf en het hoogste in het leven". "We dienen een ketting van Liefde, kleine schakels van warmte de wereld in te sturen", zegt Indra Devi. Zend je liefde naar iedereen; omring hen met het licht.!
Ik heb het uitzonderlijk geluk gehad veelvuldig dicht in haar nabijheid te mogen vertoeven en de kleine dingen van het leven met haar te delen. Tijdens deze eenvoudige gebeurtenissen zag ik dat het leven zelf de grootste yogaschool is.
Na een opleiding "rebirthing therapist en voice dialoog", volgde ik een yogatraining gegeven door Indra Devi, die mij initieerde als yogalerares, om haar werk van "Licht en Liefde" door te geven, met de boodschap:
"you will bring my yoga in the world but in your own way".
Op een dag werd ik opgebeld door Mataji, die zich op dat moment in het huis van David Gilmour (zanger van Pink Floyd) bevond in Engeland. Ze vroeg mij om te komen en toen werd mij een film vertoond betreffende: het zwemmen met dolfijnen in de Bahama’s.
Tien dagen later lag ik met de dolfijnen te stoeien in het water. Mijn wens werd vervuld, ze namen me mee in hun magische cirkel, om er voortaan altijd voor mij te zijn, om de geest in mij aan te wakkeren om gewoon dol-fijn te mogen zijn.
De eerste keer dat ik met dolfijnen zwom in de Bahama’s, had ik een ontmoeting met een zeer grote reuze – dolfijn met zwarte en witte vlekken. Met zijn doordringende blik, zelfs een beetje dwingend nam hij mij op in zijn wezen en scande mij totaal. Een bekend genezer die zich toen op onze boot bevond, informeerde mij dat dit Melchizidek zelf was die zich manifesteerde in de vorm van een dolfijn en mij kwam activeren om me dichter bij mijn levenswerk te brengen. Ik kreeg tevens de boodschap dat ik het volgend jaar zou terugkeren met een groepje van 10 mensen. Ik nam deze informatie met een korreltje zout en wist zelfs niet wie Melchizedek was.
Later las ik in het boek "Het licht zal je bevrijden" van Norma Milanovich en Shirley McLaine dat Melchizedek een hogepriester is die het hoofd is van de orde van de hogepriesters en die de voorbereiding van de hemelse werelden op de schepping van de God-kracht heeft, met de opdracht onze planeet voor te bereiden op de 5de dimensie.
Zijn leiding overziet de meesters van het licht, die belast zijn met de oude wijsheid om deze kennis naar de aarde te brengen. De lichttaal wordt in ons onderbewustzijn geladen als we slapen, maar kan ook door middel van dolfijnen die deze lichtsymbolen via de gekende geluiden en oogcontact doorgeven, waardoor er een bewustzijnsverhoging plaatsvindt bij de persoon met wie ze contact maken…
Tijdens mijn terugreis van de Bahama’s bracht ik een bezoekje bij een yogameester in Virginia, genoemd Sachchidananda (gelukzaligheid van bewustzijn). Ik vertelde hem over mijn eerste dolfijnenervaring in de Bahama’s en ’s anderendaags zag ik in zijn leefgemeenschap overal aankondigingen met de melding dat diezelfde avond een voordracht over dolfijnen zou plaatsvinden. “Raar” dacht ik, “ook toevallig” maar toen bleek dat dit voor mij bestemd was en werd ik alzo op de planken gezet om mijn ervaring te delen met een groot publiek.
Ik zat te mijmeren aan de voeten van de Noordzee. Ik heb zowat in alle zeeën van de wereld gezwommen, maar op één of andere manier word ik steeds terug getrokken naar de Noordzee bij mijn thuiskomst uit verre oorden om dan mijn eerste ode aan haar te brengen.
De zon liet haar laatste glimlach van die dag over het rustige wateroppervlak glijden. Het was een dans van wel duizenden diamantjes op het water in de schittering van het moment. Ik stelde me de vraag "als de weerkaatsing van de zon op het water bewustzijn is en ik ben het water, wat moet ik dan doen om het bewustzijn ten volle te ontvangen?" Het antwoord was : "Stil zijn". Ik had het begrepen en een nieuwe levensfase begon. Mezelf leren verzoenen met de aarde. Het verleden en de toekomst te verbinden in het nu en de stilte toe te laten in het alleen zijn. Mijn zoektocht en weg naast de meesters eindigde.
De dolfijnen bleven echter in mijn leven als leidraad op mijn pad. Hoe dikwijls ik de beslissing ook nam om hen niet meer op te zoeken, ik kon hen niet ontlopen en alzo werd mijn leven geleid in een "spontane beweging van Liefde" in de eenvoud van het gebeuren, met als metgezel de leegte die soms ook aanwezig is, en mijn weg bezaaid met pijn en verdriet als meststof voor de akker van mijn ziel.
Het toeval is net zoveel toeval als je dat jezelf wijsmaakt. Alles heeft zin, niet alleen vandaag maar ook morgen. En ook de dag van gisteren speelt een grote rol. In de jaren die daarop volgden, werd ik als vanzelfsprekend dolfijnengids voor mensen die zich rondom mij verzamelden. Ik zwom tesamen met hen en werd een katalisator tijdens de meest diepgaande emotionele ervaringen.
Na de Bahama’s werd ik steeds naar nieuwe oorden geroepen o.a. Trinidad, Venezuela, de Canarische eilanden, Griekenland, Egypte, Peru, Costa Rica, om dolfijnen en walvissen te ontmoeten in hun leefwereld. Alles viel als een puzzel in elkaar.
Mijn wens was : om meer mensen de kans te geven om met dolfijnen te zwemmen in een natuurlijk gebied, dat toch dichterbij was. De dolfijnen wezen mij de weg en het is heel duidelijk dat ik door hen steeds geleid wordt. Mijn beste opleiding kreeg ik in de oceaan uit de directe hand van de dolfijnen die mijn leraren zijn. Door de talrijke interacties tussen mensen en dolfijnen en door zovele jaren met dolfijnen samen te zijn, werd mijn ervaringsveld opgebouwd.
Oleen met lisaIn augustus 2000, ging ik voor de eerste keer twee weken naar Nuweiba, een vissersdorpje in de Sinaï woestijn in Egypte, waar toen de dolijn Oleen nog dagelijks naar de baai kwam. Ik was getuige van een toevoer van bussen vol met mensen, die in de baai te water werden gelaten met als enige attractie "Oleen", de meest menslievende dolfijn die ik ooit ontmoet heb. Het was een hartverscheurend schouwspel om te zien, hoe een massa mensen dagelijks op haar afstormden en wetende dat Oleen al enkele baby-dolfijntjes was verloren, niet zo onwaarschijnlijk door al de stress.
Ze was toen ook zwanger en ik fluisterde haar toe "Oleen, ga weg als je dit keer je baby wil behouden". Ik had het gevoel dat ze opnieuw haar baby zou kunnen verliezen als ze dit terug toeliet. Gelukkig is ze weggebleven. Nadien is ze teruggekeerd maar nu niet alleen maar met een pracht van een babydolfijn.
Dit alles was de aanzet om in november het jaar daarop terug te gaan. Op een ochtend in november 2001 ward ik wakker en een helderblauwe hemel opende zich. "Egypte !" stroomde er door me heen "naar Egypte gaan" !!! Niets kon me tegenhouden en de volgende dag zat ik op een vliegtuig met bestemming Egypte, deze keer naar het verre zuiden om terecht te komen op de plaats waar de geest zich openbaarde in mijn hart. De juiste mensen werden op mijn pad gezet als ondersteuning en de weg werd geopend met de dolfijnen als bekroning ! In april 2002 werd ik al snel weer geroepen en ging terug met een groepje zielsverwanten.
Jaren geleden toen ik in India was kreeg ik een diamantje van mijn toenmalige meditatieleraar. Dit diamantje was geladen met mijn astrologische informatie, wat me volgens hem dichter bij mijn astrologische bestemming zou brengen. Ik droeg het rond mijn hals en vond het zowat het mooiste juweeltje dat ik ooit gedragen heb.
Op een dag tijdens een tuimeling met de dolfijnen onder water bleef mijn vinger in mijn halsketting haken. Ze brak en ik zag tot grote verwondering het diamantje naar de zeebodem glijden. Het was een mooi beeld, een draaiende spiraal gericht naar beneden in het helderblauwe water met de stralende zon die haar lichtstralen weerkaatste op de diamant en zijn schittering nog meer activeerde.
Mijn eerste gedachte was, "ga ik er achteraan om hem te vangen ?" of "geniet ik van deze mooie ervaring met de dolfijnen om me heen ?". Ik koos voor het laatste en in volle overgave voelde ik dit als een natuurlijk ritueel, een offer voor de dolfijnen, een diamant die belandde op hun diamantenplaats als stille getuige voor de bundeling van Licht en Liefde die daar aanwezig is, als zalving voor de harten der mensen die daar komen zwemmen. Mijn astrologische diamanten wegwijzer had zijn bestemming gevonden om voor altijd te rusten in zijn schittering op de bodem in het witte zand van de rode zee tussen de dolfijnen. Hij had zijn taak volbracht.
